To jest na prawdę bardzo dziwne oskarżenie!
Gramatyka arabska jest w dużej mierze utworzona na podstawie Koranu i nie została spisana przez ponad sto lat po objawieniu Koranu. Klasyczny język arabski stał się językiem, o którym możemy powiedzieć, że posiada gramatykę, dzięki Koranowi. Słowniki i książki o gramatyce pisano, aby ochronić język Koranu i Hadisów przez zmianami w języku arabskim, które następowały po nagłym wzroście islamskiego kalifatu na nowe populacje rozciągające się (w tej chwili) od Pakistanu do Portugalii. Mój własny podręcznik gramatyki cytuje Koran udowadniając tym większość z 500 gramatycznych zasad.
To jest dziwne, wydaje mi się, że powinno to raczej odnosić się do chrześcijan. Ponieważ cały Nowy Testament napisany jest w formie potocznej greki nazywanej “demotyczną greką”. Była to popularna forma zniekształconej klasycznej greki, która mało zważała na gramatyczne zasady. Każda gramatyczna analiza biblii z wielkim trudem może znaleźć zdanie bez gramatycznych odchyleń od klasycznego języka greckiego.
Niemniej jednak, ta kwestia również może być wyjaśniona:
Muzułmanie uważają Koran nie, po prostu, za ludzkie mistrzowskie dzieło literackie, ale boski literacki cud. Ale to twierdzenie nie jest zgodne z faktami. Koran, który mamy w rękach zawiera oczywiste gramatyczne błędy, które są widoczne dla wszystkich, którzy znają arabski.
Pierwszy błąd
W Surze 5 wers 69: “Zaprawdę, ci, którzy wierzą, ci, którzy wyznają judaizm, sabejczycy i chrześcijanie, ci, którzy wierzą w Boga i w Dzień Ostatni i którzy czynią dobro - niech się niczego nie obawiają; oni nie będą zasmuceni!”
"Innal-laziina 'aamanuu łal-laziina haaduu łas-Saabi'uuna łan-Nasaaraa man 'aamana bilaahi łal-Jałmil-'Aakhiri ła 'amila saali-hanfalaa khał-fun 'alaj-him ła laa hum jah-zanuun."
Jest błąd gramatyczny w powyższym wersie. Słowo Saabi'uuna zostało źle odmienione. W dwóch innych wersach, to samo słowo w tych samych gramatycznych okolicznościach zostało odmienione poprawnie.
2:62 "Innal-laziina 'aamanuu łal-laziina haaduu łan-Nasaaraa łas-Saabi'iina ..."
22:17 "Innal-laziina 'aamanuu łal-laziina haaduu łas-Saabi'iina łan-Nasaaraa ..."
Zauważ, że to słowo zostało napisane Saabi'uuna w 5:69, w 2:62 i 22:17 napisano Saabi'iina. W tych dwóch ostatnich wersach słowo to zostało napisane poprawnie, ponieważ słowo “inna” na początku zdania wymusza formę deklinacji zwaną “nasb” (w bierniku lub w trybie łączącym), a “jeh” jest “oznaką nasb”. Ale słowo Saabi’uuna w 5:69 posiada ‘uu, co jest oznaką “raf’a” (w mianowniku lub w trybie rozkazującym). Jest to więc oczywisty błąd gramatyczny.
Ta zmiana przypadku jest podobna do zmiany liczby, osoby czy czasu. Wszystko to jest używane w Koranie z powodów retorycznych w określonym kontekście. Ta cecha nazywana jest iltifaat, której przykładów w języku arabskim jest niezliczona ilość. W jaki sposób środki retoryczne użyte są w Koranie zostało szeroko opisane w książce z nauk koranicznych pod tytułem “Al-Burhan” Zarkaszi’ego.
Drugi błąd
W 4:162
“Lecz tym spośród nich, którzy są utwierdzeni w wiedzy, i wiernym, którzy wierzą w to, co tobie zostało objawione, i w to, co zostało objawione przed tobą, i tym, którzy odprawiają modlitwę, i tym, którzy dają jałmużnę, i tym, którzy wierzą w Boga i w Dzień Ostatni - tym My damy nagrodę ogromną.”
"Laakinir-Raasi-khuuna fil-'ilmi minhum łal-Mu'-minuuna ju'-minuuna bi-maaa 'unzila 'ilajka ła maaa 'unzila min-qablika łal-muqiimiin as-Salaata łal mu'-tuunaz-Zakaata łal-Mu'-mi-nuuna billaahi łal-Jałmil-'Aakhir: 'ulaaa 'ika sanu'-tii-him 'adżran 'aziimaa."
Zamiast muqiimiin powinno być muqiimuun. To słowo powinno być odmienione “znakiem raf’a” jak inne rzeczowniki w zdaniu. Rzeczywiście dwa rzeczowniki przed (Raasi-khuun and Mu'-minuun) i jeden za (mu'-tuun) są odmienione poprawnie. Niektórzy sugerują, iż to słowo zostało tak odmienione, aby wyodrębnić i pochwalić akt modlitwy, ale uczony Ibn al-Khatib mówi, że jest to chore rozumowanie (“al-Furqan” Muhammada M. 'abd al-Latif Ibn al-Katib, Dar al-Kutub al-'elmijah, Bejrut, s.43). Takie rozumowanie przeczy logice. Dlaczego miałaby być wyróżniona modlitwa, która jest gałęzią religii, a nie wiara, która jest podstawą i korzeniem religii? Poza tym, czy to rozumowanie można zastosować do błędu deklinacji w wersie poprzednim? Czy możemy wywnioskować, że Saabi’in jest bardziej wyróżniony niż ci, którzy wierzą, i Ludzie Księgi? I dlaczego wyróżnia się ich w jednym wersie, a jak widzieliśmy, w innych nie? Bóg jest ponad tą chorą logikę. To znowu jest oczywisty błąd gramatyczny.
Jest to ta sama cecha, która została opisana w odpowiedzi na pierwszy błąd.
Trzeci błąd.
W 20:63
“Mówili oni: "Ci dwaj to są tylko czarownicy" ”
"Qaaluuu in haazaani la-saahiraani...”
Zamiast saahiraan powinno być saahirajn. Słowo saahiraan zastało niewłaściwie odmienione, ponieważ słowo na początku zdania wymusza formę deklinacji nazywaną “nasb” w mianowniku i “jeh” jest “oznaką nasb”. To jest trzeci błąd gramatyczny.
To jest kolejna cecha retoryczna i została wyczerpująco rozwiązana przez arabskich lingwistów. Na przykład T Hasan w książce “Al-lugha Al-‘arabijjaa....”
Czwarty błąd
W 2:177
Nie jest pobożnością, że zwracacie twarze ku wschodowi i ku zachodowi. Lecz prawdziwie pobożny jest: kto wierzy w Boga i w Dzień Ostatni;... i ten, kto rozdaje majątek... i na wykup niewolników; i ten, kto odprawia modlitwę; i ten, kto daje jałmużnę; i ci, którzy wypełniają swoje zobowiązania,... i ci, którzy są cierpliwi...”
"Lajsal-birra 'an-tułalluu łudżuuhakum qibalal-Maszriqi łal-Maghrib ła laakinnal-birra man 'aamana billaahi łal-Jałmil-'Akhiri łal-malaaa-'ikati łal-Kitaabi łan-nabijjiin: ła 'aatal-maala 'alaa hubbihii załilqurbaa łal-jataamaa łal-masaakiina łabnas-sabiili łas-saaa-'iliina ła fir-riqaab: ła'aqaamas-Salaata ła 'aataz-Zakaata; łal-muufuuna bi'ahdihim 'izaa 'aahaduu łas-Saabiriina fil-ba'-saaa'i łazzarraaa-'i ..."
W powyższym wersie jest pięć gramatycznych błędów. W czterech z nich został użyty zły czas, kiedy zdanie zaczyna się w czasie przeszłym słowem “tułalluu”, to pozostałe cztery wyrażenia napisane zostały w czasie przeszłym:
'aaman powinno być tu'minuu;
'aata powinno być tu'tuu;
'aqaama powinno być tuqimuu;
'aata powinno być tu'tuu.
Powyższy wers przetłumaczony na język polski dokładnie jak tak, jest w języku arabskim brzmiałby następująco: “Nie jest pobożnością, że zwracacie twarze ku wschodowi i ku zachodowi. Lecz prawdziwie pobożnym ten, który wierzył w Boga i w Dzień Ostatni; anioły, Księgę i Proroków; i kto rozdał majątek, i odprawiał modlitwę i dawał jałmużnę”. Ale tłumacz widząc użyty czas i słowa “wierzył”, “rozdał”, “odprawiał” i “dawał” zostały poprawione i napisane w czasie teraźniejszym.
Piątym błędem jest zła deklinacja słowa “saabiriina”. Powinno być odmienione “saabiruuna” podobnie jak słowo “muufuuna”.
Pierwszy część musi być w czasie teraźniejszym (podobnie jak w języku polskim: “Idę coś zjeść”, a nie “Idę coś zjadłem”.) Nie jest to sprzecznością tak, jak w gramatyce polskiej. Podobne, ale inne zasady odnoszą się do gramatyki arabskiej. Jeżeli byśmy dosłownie przetłumaczyli z języka polskiego na arabski biorąc pod uwagę czasy, byłoby to całkowicie gramatycznie niepoprawnie. Ten rzekomy błąd jest podstawowym niezrozumieniem gramatyki arabskiej. A jeśli chodzi o saabiuuna - zobacz odpowiedź na pierwszy rzekomy błąd.
Piąty błąd
W 21:3
“Ci, którzy byli niesprawiedliwi, potajemnie rozprawiają...”
"Laahijatan - quluubuhum. Ła 'asarrun-nadżłallaziin zalamuu..."
Zamiast słowa “asarru” powinno być “asarra”. Jest to zdanie czasownikowe, zasadą takich zdań, gdzie czasownik występuje przed podmiotem (rodzaju męskiego) jest, że ten czasownik musi być w trzeciej osobie (rodzaju męskiego) w liczbie pojedynczej, jeżeli wyznaczony jest aktywny podmiot zdania czasownikowego. (Ta sama zasada jest przy zastępowaniu rodzaju męskiego przez rodzaj żeński.) Ale czasownik w powyższym wersie koranicznym wystąpił w liczbie mnogiej. Zobacz jak ta zasada została użyta w następujących wersach Koranu: 3:52, 10:2, 16:27, 16:35, 3:42, 49:14.
Istnieją dwie jednakowo dobre odpowiedzi na to:
1) Możesz przyjąć “allaziin zalamuu” jako “w opozycji“ do zaimka w liczbie mnogiej, aby potępić ich niegodziwość i oznajmić, że to ich niegodziwość doprowadziła ich do tego czynu.
2) Jest to akceptowana dialektyczna odmiana w klasycznym arabskim, znana we wszystkich tekstach gramatycznych jako “lughat akaluni al-baraghith”, gdzie mamy zaimek w liczbie mnogiej (nie pojedynczej), po nim występuje podmiot tak jak w powyższym wersie. Powszechnie akceptowane użycie w klasycznym języku arabskim.
Szósty błąd
W 22:19
“Oto są dwie grupy przeciwników, którzy prowadzą spór w przedmiocie swego Pana.”
"haazaani Khismani 'ikhtasamuu fi rabbihim ..."
W arabskim, tak jak i w języku polskim słowa są odmieniane w zależności od liczby. W języku polskim są dwie liczby: pojedyncza i mnoga, więc dwóch ludzi stanowi już liczbę mnogą. Ale w języku arabskim są trzy liczby: pojedyncza, podwójna i mnoga, więc w arabskim rzeczowniki mogą być w liczbie pojedynczej, podwójnej i mnogiej. Słowo w tym wersie było odmienione tak jakby podmiot oznaczał więcej niż dwa, ale mówi on tylko o dwóch. Więc użyta powinna być liczba podwójna, a zamiast słowa “ikhtasamuu” powinno być “ikhtasamaa”. Jest to więc kolejny błąd.
Liczba podwójna odnosi się do dwóch jednostek - wierzących i niewierzących, a mnoga odnosi się do dużej liczby osób w każdej grupie. W języku polskim możemy powiedzieć: “Niemiecki rząd chce zakazać brytyjskiej wołowiny, mówią oni, że jest niebezpieczna”. Rząd posiada liczbę pojedynczą, w związku z tym wystąpiło “chce”, a ponieważ w rządzie jest wielu ludzi to mówimy “oni mówią”.
Siódmy błąd
W 49:9
“Jeśli dwie partie spośród wiernych zwalczają się, to ustanówcie między nimi pokój.”
"ła 'in-taaa-'ifataani mi-nal-Mu'-miniinaq-tatalu fa-'aslihuu bajnahumaa."
Błąd w tym wersie jest taki jak poprzedni. Liczba jest podwójna, ale czasownik został odmieniony tak jak podmiot, czyli w liczbie mnogiej. Zamiast słowa “eq-tatalu” powinno być “eqtatalata”.
To jest dokładnie tak samo jak przy poprzednim rzekomo błędzie.
Ósmy błąd
W 63:10
"Panie mój! Gdybyś mi dał trochę czasu, żebym mógł dawać jałmużnę i być sprawiedliwy!"
"... Rabbi lał laaa 'akhartaniii 'ilaaa 'adżalin-qariibin-fa-'assaddaqa wa 'akum-minas-salihiin."
Słowo “akun” zostało nieprawidłowo odmienione. Powinno być “akuuna”, np. ostatnia spółgłoska musi mieć samogłoskę “a”, ponieważ czasownik “akun” jest w trybie łączącym. Poprzedni czasownik (assaddaqa) został prawidłowo odmieniony i jest w trybie łączącym. Powodem jest to, że w języku arabskim czas teraźniejszy jest umieszczony w trybie łączącym jeśli jest poprzedzony odpowiednim słowem (huruf nasebah). Jednym z takich słów jest “causative fa”.
Po pierwsze, w jednym z siedmiu standardowych sposobów czytania jest to “akuuna”.
Wytłumaczeniem tego czytania jest to, że występuje wraz z mahall z “assaddaqa”, które jest dżazm w sensie: “jeśli mnie opóźnisz będę dawał jałmużnę i będę sprawiedliwym”. ‘atf ‘ala al-mahall jest dobrze znaną cechą gramatyki arabskiej.
Dziewiąty błąd
W 41:11
“Potem zwrócił się ku niebu - ono było wtedy dymem - i powiedział jemu i ziemi: "Przychodźcie
dobrowolnie lub wbrew woli!" One powiedziały: "Przychodzimy posłuszne."”
"... faqal laha ła lel-Arad 'iteja tał'aan ał karha qalata atajna ta'e'in."
Niebo i ziemia w arabskim są rzeczownikami rodzaju żeńskiego, czasownik “powiedziały” jest zgodnie z tym w rodzaju żeńskim i liczbie podwójnej (qalata), ale przymiotnik “posłuszne” jest w arabskiej wersji rodzaju męskiego i liczbie mnogiej (ta’e’in), co jest niezgodne z zasadą, że przymiotniki powinny być w tej samej liczbie i rodzaju co czasowniki. Zamiast słowa ta’e’in, używanego w liczbie mnogiej powinno być ta’etain - rodzaj żeński w liczbie podwójnej.
Jest kilka rodzajów Niebios i kilka rodzajów Ziemi. W klasycznym arabskim mogą odnosić się do rodzaju męskiego lub żeńskiego. To, o czym mówisz to jest zmiana, która nastąpiła w nowoczesnym arabskim. Byłbyś zdumiony wiedząc, że w klasycznym arabskim poprawne jest “qaala al-nisa” i “qaalat ar-ridżal”, obie formy są nieprawidłowe w nowoczesnym arabskim. Zobacz także odpowiedź na szósty rzekomy błąd.
Dziesiąty błąd
W 7:56
“miłosierdzie Boga jest bliskie”
"... inna rahmata Allahi qaribun min al-mohsenin."
Powyższy wers jest nominalną częścią zdania. W takim zdaniu orzeczenie powinno być tego samego rodzaju co podmiot (rahmata). Słowo qaribun (znaczy “blisko”) jest orzeczeniem rahmata Allahi (“miłosierdzie Boga”), oba wyrazy powinny być tego samego rodzaju. W arabskim tekście jednak się tak nie dzieje. Rahmata jest rodzaju żeńskiego, więc zamiast słowa qaribun (które jest w rodzaju męskim) powinno być qaribah (rodzaj żeński).
Tą zasadę możemy zaobserwować w innych koranicznych wersach. Na przykład w 9:40 czytamy: "Kalemat ul-llah heja al-'ulja" - oba słowa: Kalemat i heja są rodzaju żeńskiego. Jeżeli zamiast tego byłoby: "Kalemat ul-llah hoła al-'a'la", to nie byłoby to poprawnie. Tak samo źle jest powiedzieć: "... inna rahmata Allahi qaribun min...”.
Taka struktura jest dobrze znana w klasycznym języku arabskimi qaribun służy jako przysłówek, a nie przymiotnik. Jest to kolejne uproszczenie nowoczesnego arabskiego. Używając gramatyki nowoczesnego języka arabskiego jako standardu to tak, jak krytykować Kochanowskiego, ponieważ jego gramatyka różni się od współczesnej polszczyzny!
Jedenasty błąd
W 7:160
“I podzieliliśmy ich na dwanaście plemion”
"ła qata'nahom 'ethnata 'aszrata asbatan."
Zamiast asbatan powinno być sebtan.
W arabskim to dosłownie oznacza “dwanaście plemion”. Jest to poprawnie po polsku, ale nie poprawnie po arabsku. W języku arabskim powinno być dwanaście plemię, ponieważ rzeczownik o liczbie większej niż dziesięć powinien być liczbą pojedynczą. Jest to zasada poprawnie użyta na przykład w wersach: 7:142, 2:60, 5:12, 9:36, 12:4.
Jeżeli Allah powiedziałby “dwanaście plemię”, to użyłby liczby pojedynczej. Ale mówi On o licznych asbat w każdym plemieniu. “asbatan” oznacza wnuków nie plemiona i tych wewnątrz każdego plemienia. W celu dokładniejszych wyjaśnień zobacz tafsir Zamakhszari’ego. On wspomina o tych zarzutach i odpowiada na nie.