Dit is een verslag van de Qana slachting die plaatsvond op 18 april 1996. Dit was ongetwijfeld een terroristische daad, uitgevoerd door een staat die ontmaskerd werd als een gewetensloze leugenaar. Echt verontrustend, echter, is de steun die deze leugenaar kreeg. Lees alsjeblieft verder…..
Bron: Palestine Times, Datum: juni 1997, Titel: Robert Fisk: Reporting the Truth and Exposing Lies.
De ervaren Midden Oosten correspondent Robert Fisk sprak vorige maand tot een 350 koppig publiek in Ottawa in Canada over het onderwerp "Bedreigingen, Leugens en een Video: Verslaggeving vanuit het Midden Oosten." Met doordringende oratorische stijl en in foutloze Engelse dictie sprak hij voor een uur en 45 minuten, puttend uit 30 jaar ervaring als professionele journalist, waarvan hij er 21 doorbracht in het Midden Oosten en Noord Afrika.
En nu over naar Qana. Robert Fisk was de eerste journalist die de VN basis van het Fijische bataljon binnenging, nadat het was geraakt door korte afstands bommen gedurende de climax van het Israëlische bombardement op Zuid Libanon vorig jaar. In een emotionele en grafische beschrijving, die velen in het publiek tot tranen toe roerde, beschreef Fisk wat hij aanschouwde toen hij de basis binnen ging. "Bloed stroomde tussen de hekken van de VN basis, waar die arme vluchtelingen hun toevlucht hadden genomen, door. Zij waren als de poorten van de hel. Terwijl ik naar binnen liep zag ik een jong meisje met het lichaam van een man van middelbare leeftijd in haar armen. Ze wiegde het lijk huilend heen en weer in haar armen terwijl ze steeds herhaalde ‘mijn vader, mijn vader’. Ik zag baby's zonder hoofden, vrouwen zonder armen. Nooit zal ik vergeten wat ik daar zag. Ik rapporteerde het allemaal in mijn verslag.
Vervolgens vertelde hij het volledige verhaal van de Qana slachting. Het feit dat hij sprak op 18 April, precies een jaar na de Israëlische aanval, maakte zijn verhaal des te pijnlijker. "Voor ons journalisten-en voor de Verenigde Naties- beruste de geloofwaardigheid van Israël's verklaring (dat het nooit hun intentie was om de VN basis met de beschermde Moslimburgers te raken) op hun bewering, dat ze niet konden zien waar de bommen vielen. Maar de overlevenden, zowel VN soldaten als vluchtelingen, zeiden allemaal een Israëlisch onbemand verkenningsvliegtuig te hebben gezien boven de basis tijdens de slachting. Als dit waar was werd de gevolgtrekking duidelijk: de Israëli's wisten precies waar ze mee bezig waren.
Tijdens uitgebreide interviews met vluchtelingen en VN soldaten kwam Fisk herhaaldelijk het gerucht ter oren dat een VN soldaat op een nabijgelegen basis toevallig het bombardement van Qana had gefilmd met inbegrip van het Israëlische onbemande verkenningsvliegtuig. Zijn zoektocht naar de mysterieuze film was zonder succes. Er werd hem verteld dat het VN personeel strikte orders had om het bestaan van de videoband met niemand te bespreken.Twee dagen na de massa begrafenis van de slachtoffers van de slachting bij Qana rinkelde Robert Fisk's telefoon in zijn appartement in Beirut. Een anonieme stem gaf hem een landkaartreferentie en zei: "1300 uur". Het publiek luisterde gespannen terwijl Fisk de gebeurtenissen navertelde. Zijn emotionele beschrijving, een van de hoogtepunten van de avond, verdient het hier letterlijk te worden weergegeven:
"De landkaartreferentie verwees naar een kruispunt buiten Qana. Ik ben nog nooit zo snel naar Zuid-Libanon gereden. Om 1300 uur zag ik in mijn achteruitkijkspiegel een VN truck achter mij optrekken. Een VN soldaat in gevechtsuniform met een blauwe baret op zijn hoofd kwam naar mij toe lopen, schudde mijn hand en zei: "Ik heb de video gekopieerd voordat de VN hem inpikte. Het vliegtuig staat erop. Dit was een persoonlijke beslissing. Ik heb twee kleine kinderen" zei hij, "dezelfde leeftijd als de dode kinderen die ik in mijn armen droeg in Qana. Dit is voor hen". Vervolgens haalde hij een videoband uit zijn blouse tevoorschijn en wierp die naast mij in de auto. Achteraf gezien was dit denk ik de meest dramatische individuele daad die ik een soldaat ooit heb zien begaan. De grote machten proberen de zaken misschien onder het tapijt te vegen maar het simpele individu kan soms nog steeds winnen."
De niet ingekorte, originele film toont duidelijk de VN basis in Qana met het Israëlische photo-reconnaissance vliegtuig erboven. Fisk gaf uitleg tijdens de vertoning van de film en wees aan uit welke hoek en richting de bommen het beeld binnen komen. Er is ook een Israëlische helikopter zichtbaar boven Qana ten tijde van de aanval. De helikopter vuurt fosfor vlammen af om hittezoekende projectielen te ontwijken. Qana is gehuld in rook wanneer de bommen uit de lucht komen neerregenen. Op een zeker moment zijn er duidelijk vlammen zichtbaar in de VN basis. Fisk kondigt aan, terwijl hij op het scherm wijst, "Daar is de conferentieruimte in vuur en vlam. Op dit moment worden ongeveer 50 mensen levend verbrand in die kamer." "Deze rook…", hij wijst naar een plaats voorin het scherm, "…is afkomstig van de crematie van die mensen wanneer de muren vlam vatten." Het publiek zit in doodse stilte, als een jury in een rechtszaal, terwijl Fisk hen zijn bewijs met uiterste precisie voorlegt, als een openbare aanklager die overtuigend het belangrijkste argument van de verdediging weerlegt. Nadat de video is afgelopen keert Fisk terug naar het podium en sluit zijn lezing af met de volgende woorden. "Op dit punt moet, denk ik, het werk van de journalist eindigen—en de historische feiten de zaak overnemen. "Ik dank u heel hartelijk, dames en heren, voor uw aandacht vanavond en voor het feit dat u mij hier in Ottawa heeft uitgenodigd om tot u te spreken". Een daverend applaus en een staande ovatie volgden.